Καλησπέρα σας και συγχαρητήρια για το forum.
Συγνώμη τόσο για το μεγάλο μήνυμα, όσο και για το ότι ανοίγω ξεχωριστό θέμα.
Κάνω copy-paste το μήνυμα από ένα άλλο φόρουμ που απευθύνθηκα, αλλά δε βρήκα άκρη...
Αν βρείτε χρόνο, κοιτάξτε το μήνυμά μου.
Αν υπάρχει μία βοήθεια από εσάς ή γνωρίζετε ένα άλλο κατάλληλο site να μιλήσω, στείλτε μου σε προσωπικό μήνυμα (π.μ.) και όχι δημόσια, γιατί έχουν συμβεί πολλά, που δεν μπορώ να τα πω από εδώ για λόγους ασφαλείας.
Ξέρω ότι το forum έχει να κάνει με το iphone και άρα με εντελώς διαφορετικά πράγματα...
Δεν ξέρω πραγματικά πού αλλού να απευθυνθώ... Χρειάζομαι άμεσα λύση & βοήθεια να φύγω από την Ελλάδα...
Αν βρεθεί λύση, θα σας ζητήσω αμέσως να διαγράψετε το θέμα που άνοιξα.
Είμαι 27 χρονών, ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ, μένω ακόμα στο πατρικό και αντιμετωπίζω σοβαρό προσωπικό πρόβλημα με το σπίτι μου με 2 κοντινά συγγενικά μου πρόσωπα, τα οποία έχω προς το παρόν περιορίσει με συστάσεις και μόνο, για να απαγορευτεί κάθε άμεση τουλάχιστον προσέγγιση από δω και πέρα με αυτούς. Δε θέλω να αναφέρω ακόμα πολλές λεπτομέρειες, μέχρι να σιγουρευτώ εντελώς.
Το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται πίσω από ένα κείμενο.
Είμαι πρακτικά ανίκανος τόσο να δουλέψω όσο και να μιλήσω φυσιολογικά & πάσχω από ένα είδος ιδιότυπης διαταραχής που ονομάζεται επιλεκτική αλαλία, με στοιχεία κοινωνικής φοβίας.
Δείτε εδώ:
http://papadopsixologos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_28.html
Την πάθηση την ανακάλυψα πρώτα ψάχνοντας σε site του εξωτερικού και μετά είδα ότι τη μετέφρασαν και εδώ...
Μου το επιβεβαίωσε για του λόγου το αληθές κι ένας γιατρός που ζει στο εξωτερικό.
Στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα τόσο γνωστή...
Επί τόσα χρόνια βασανιζόμουν, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι'αυτό και όταν επιχειρούσα να προσαρμοστώ στον έξω κόσμο και να μιλήσω κανονικά, γινόμουν ως συνήθως εκνευριστικός στους άλλους, τους ενοχλούσα & τους νευρίαζα αλλά δεν ήξερα τι συνέβαινε.
Ψάξτε κι εσείς στο google για την ''επιλεκτική αλαλία''.
Τα συμπτώματα και τα προβλήματα που αντιμετώπισα με τον κόσμο για χρόνια, είναι ακριβώς ίδια με αυτά που περιγράφονται.
Μόνο σε ήπιο και ήρεμο περιβάλλον και με λίγα λόγια μπορώ να μιλήσω & να κινηθώ αλλά τυπικά.
Έχει μείνει μόνιμο πλέον. Προφορικά είμαι κακόηχος και πολύ λιγομίλητος...
Γι'αυτό αν γίνεται θέλω να σας τα γράψω ελεύθερα και σταδιακά στο μήνυμα. Με κακομεταχειρίζονταν και είχα μπλεξίματα με ψευτονταηλίκια, για ασήμαντη αφορμή. Δεν μπορώ να αναφέρω ακόμα περισσότερα από εδώ, αλλά όσο είμαι εδώ μέσα, δε θα αντέξω άλλο...
Να μην παρεξηγηθώ ότι σας τρολλάρω.
Και όσο αφορά την πάθηση, ούτε τραυλίζω, ούτε μιλάω δυνατά, ούτε έχω ψυχιατρικό πρόβλημα άλλου τύπου (π.χ. κατάθλιψη, νεύρα, σχιζοφρένεια, παράνοια, τάσεις αυτοκτονίας, μανία καταδίωξης κλπ).
Τίποτα απ'όλα αυτά ειλικρινά γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να φανταστεί ο άλλος για μένα. Θέλω να φύγω από την Ελλάδα γιατί εδώ, όταν επιχείρησα να απευθυνθώ και να βρω το δίκιο μου, δε με βοήθησε ποτέ κανένας.
Δεν μπορώ να μιλήσω κανονικά & ελεύθερα, κομπλάρω και ακούγομαι εκνευριστικός. Η σιωπή κατάλαβα ότι με σώζει και μάλλον εκεί θέλω να μείνω.
Ό,τι δεν μπορώ να πω προφορικά, το λέω γραπτά.
Εδώ ΔΕΝ μου δίνουν επίδομα αναπηρίας, επειδή ΔΕΝ αναγνωρίζουν την εν λόγω πάθηση ως ''αναπηρία'' και λόγω επίσης κατοχής στο όνομά μου ενός διαμερίσματος από κληρονομιά, από το οποίο (όταν δεν ήταν ξενοίκιαστο) έπαιρνα 150 ευρώ, λόγω παλαιότητας, και άρα υφίστανται (λένε) περιουσιακά κριτήρια. Θέλω να ζήσω αξιοπρεπώς σε ένα κατάλληλο για μένα μέρος σχεδόν αυτόνομο, για να σιτίζομαι και να μένω μόνιμα. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Το μόνο που με έσωσε, είναι η πρόσβαση στο διαδίκτυο, από το όποιο έχω μάθει πολλά και έχω σωθεί πολλές φορές.
Αν δεν το έψαχνα από εκεί, θα ήμουν ζωντανός νεκρός και δεν θα ήξερα μέχρι σήμερα τι μου συμβαίνει... ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΝΟΡΜΑΛ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ.
Δεν έχω λεφτά για διαβατήριο & από αποσκευές, μόνο μία τσάντα χειρός και μία τσάντα για το λάπτοπ.
Είδα για παράδειγμα ότι μερικές χώρες δίνουν σημαντική βοήθεια με το σύστημα υγείας τους και την παροχή social housing, αλλά αυτό που θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πρώτα είναι το αν δικαιούμαι κοινωνικής βοήθειας ως νεοεισερχόμενος μετανάστης, που δεν έχει δουλέψει ποτέ.
Παρότι χρειάζομαι διαβατήριο εκτός Ευρώπης, έχω αποκλείσει αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες γιατί παρά τη μεγάλη ανάγκη αφενός δεν θα μπορούσα να προσαρμοστώ και αφετέρου δεν θα άντεχα καθόλου το ρατσισμό. Αν γινόταν, θα πήγαινα εκτός Ευρώπης, (όχι όμως ΗΠΑ, Καναδά ή Αυστραλία)
Μέχρι και σε κάποια φιλήσυχη χώρα της Ασίας ή ακόμα και στη Λατινική Αμερική σκέφτηκα να πάω, αρκεί να ήξερα ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν.
Δεν κάνω καμία πλάκα.
Απλά για να σας δείξω ότι το μόνο που θέλω είναι το εξής:
Να νιώθω ασφαλής και ήσυχος, να ζω αξιοπρεπώς σε ένα οίκημα με τροφή, φως, νερό & ίντερνετ και να μπορέσω να προσαρμοστώ ομαλά και σταδιακά, όσο μπορέσω περισσότερο.
Και αν τύχει και συμβεί καμιά στραβή ή δεν τα καταφέρω να συνέλθω από την πάθηση, τουλάχιστον να νιώθω μία στοιχειώδη σιγουριά σε αυτό το μέρος που θα μείνω μόνιμα και ότι δεν θα πεταχτώ ξαφνικά στο δρόμο.
Αν και αυτό που έχω, είναι δύσκολο πια να ξεπεραστεί.
Φυσιογνωμικά, μπορεί να μη μου φαίνεται και πάρα πολύ.
Αλλά αυτό το πρόβλημα δε με βοηθάει να μιλάω κανονικά, να κινούμαι άνετα και να μπορώ να δουλέψω.
Γι'αυτό ψάχνω κι εγώ βοήθεια αν μπορούν από καμία φιλανθρωπική οργάνωση ή ΜΚΟ να ταξιδέψω μαζί τους ή να τους συναντήσω στο αεροδρόμιο άφιξης για να μπορέσω να μείνω μόνιμα & σχεδόν αυτόνομα σε ένα μέρος να σιτίζομαι, με φως και νερό και πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Δεν θέλω καθόλου επιδόματα.
Θα ήθελα πρώτα να εμπιστευτώ χίλια τοις εκατό μερικούς ανθρώπους, είτε εδώ είτε από έξω, για να φύγω από το σπίτι μου. Τα αεροπορικά έξοδα θα μπορούσα να τα πληρώσω.
Θα χρειαζόμουν ανθρώπους να με βοηθήσουν στο να συνεννοηθούν προφορικά ή να μιλήσουν εκ μέρους μου για το πρόβλημα είτε στις αρχές είτε στο σύστημα υγείας της εκάστοτε χώρας, μέχρι να μείνω σε ένα σίγουρο και κατάλληλο μέρος μόνος μου, μέσω social housing ή sheltered housing ή τέλος πάντως κάτι τέτοιο, ήρεμα και φυσιολογικά, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Κακοποιούμαι λεκτικά, με αφόρητο ψυχολογικό πόλεμο.
Αν γινόταν και είχα βρει κάτι σχετικά σίγουρο για την κατάστασή μου, θα έφευγα και μόνος μου, παρότι, ακόμα και να μπορούσα να μιλήσω, θα τα έχανα και θα πελαγώνα...
Υπάρχουν όλο εμπόδια και μου 'ρχεται να τρελαθώ σε αυτό το ρημαδιό...
Δε θέλω να φύγω ξεκρέμαστος γιατί για μένα, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να προσέχω.
Πρέπει να μάθω αν το πρόγραμμα με την κοινωνική κατοικία μπορεί να επιτραπεί και για νεοεισερχόμενους μετανάστες που βρίσκονται σε μέγιστη ανάγκη ή αν πρέπει ένας να έχει ζήσει στη χώρα για ένα μεγάλο διάστημα.
Δεν προτίθεμαι να μείνω σε κανενός το σπίτι ή να λάβω οικονομική βοήθεια από κανένα κράτος. Απλά σε ένα οίκημα κοινωνικής κατοικίας και θα σας το ξανατονίσω για να μην πάει αλλού το θέμα, ΟΧΙ ΨΥΧΙΚΑ ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΩΝ, χωρίς να κατηγορώ ή να μιλάω ρατσιστικά για κανέναν.
Αν μείνω κι άλλο, τότε είναι που θα καταλήξω εκεί που δεν πρέπει. Πρέπει να βρεθεί λύση να φύγω. Αν δε φύγω, φοβάμαι για το τι θα επακολουθήσει. Δε θέλω καμία επαφή με κανέναν εδώ πέρα. Πάνε να με τελειώσουν.
ΔΕΝ θέλω όπως προείπα να μου δώσουν επιδόματα στο ξένο κράτος. Μόνο ένα τυπικό διαμέρισμα να μένω και να ζω με αξιοπρέπεια, όσο και ένα μέρος να σιτίζομαι. Νομίζω το δικαιούμαι πια, μετά από όσα πέρασα εκεί μέσα επί χρόνια. Η κατάσταση μου είναι μη αναστρέψιμη γιατί έτσι έμαθα τόσα χρόνια και ήταν τεράστιο και εγκληματικό το λάθος μου που δε ζήτησα πολύ πριν βοήθεια.
Οι πρεσβείες είναι ένα έκτρωμα.
Θα μπορούσατε να μου πείτε αν γίνεται να φύγω με τη βοήθεια κάποιων και να κινηθούν μαζί τους οι διαδικασίες για social housing ή ενός καταφυγίου, μέσα από το εθνικό σύστημα υγείας της εκάστοτε χώρας??
Όλα θα γίνουν διακριτικά και να μπορέσω να φύγω από το σπίτι μου.
Δεν αντέχω πλέον άλλο εδώ.
Είμαι αυτός που είμαι πια και άμα το τραβήξω κι άλλο, νιώθω ότι θα χάσω εντελώς τη ήδη χαμένη μου ζωή εδώ πέρα...
Αυτά προς το παρόν.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγνώμη για την ενόχληση.